تأثیری از سوره عبس بر هنر عکاسی

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه وابیها و بعلها و بنیها

همیشه چشم را نمی توان از قشنگی رنگ و خوش حالتی یا قوت دیدش شناخت؛ گاهی در حالی که چشم داری _و خدا را شکر که زیبا و سالم و نافذ است_ از روی عصای سفیدی که زمین را برای دیدن التماس می­ کند، آن را می­ شناسی. چشم، وقتی پا می شود، دوست داشتنی تر و شناختنی تر است.

به چشمی که پا می ­شود می گویند: «سعی و خشیت دارد» سعی و خشیت رنگ و حالت و سلامت چشم است برای بنده خدا؛

و تو که دوربین به دست می­ گیری، انگار چشمت، همه حقیقت ها و پاکی ها را التماس می­ کند. دوربین که به دست می­ گیری، ترکیب چشمانت با صفحه صورتت ترکیبی متواضع ­تر و گشاده تر است.

قاب دوربین قاب ارزش است تو از چیزی عکس می گیری که ارزش دیدن و دیده شدن دارد. و از پشت این قاب چقدر زیادتر می شوند چیزهایی که ارزشمندند. چشمت نفیس می ­بیند و دیدنی­ ها و شنیدنی­ ها را نفیس ثبت می­ کند.

دوربین که به دست می­ گیری شاکر تری برای خدایی که هرگز فراموشت نکرد!

دوربین که به دست می­ گیری ذائقه ­ات شکوفا می­ شود و طعم حقیقت بر جانت می­ نشیند. حقیقتی که سفره­ ای گسترده و بی دریغ است؛ «متاعا لکم و لانعامکم»

دوربین که به دست می­ گیری حقیقت رابطه ها را بهتر می­ فهمی؛ پیوستگی و ناپیوستگی کسانی که به واسطه ذکر، حقیقتاً متصل به یکدیگرند، یا کسانی که کنارهم بودنشان فرار از یکدیگر است. عالَم از پشت دوربین، قیامت است.

دوربین که به دست می ­گیری به بندگان خوب خدا، بیشتر شباهت داری؛ زیباتری!