بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه وابیها و بعلها و بنیها
همیشه چشم را نمی توان از قشنگی رنگ و خوش حالتی یا قوت دیدش شناخت؛ گاهی در حالی که چشم داری _و خدا را شکر که زیبا و سالم و نافذ است_ از روی عصای سفیدی که زمین را برای دیدن التماس می کند، آن را می شناسی. چشم، وقتی پا می شود، دوست داشتنی تر و شناختنی تر است.
به چشمی که پا می شود می گویند: «سعی و خشیت دارد» سعی و خشیت رنگ و حالت و سلامت چشم است برای بنده خدا؛
و تو که دوربین به دست می گیری، انگار چشمت، همه حقیقت ها و پاکی ها را التماس می کند. دوربین که به دست می گیری، ترکیب چشمانت با صفحه صورتت ترکیبی متواضع تر و گشاده تر است.
قاب دوربین قاب ارزش است تو از چیزی عکس می گیری که ارزش دیدن و دیده شدن دارد. و از پشت این قاب چقدر زیادتر می شوند چیزهایی که ارزشمندند. چشمت نفیس می بیند و دیدنی ها و شنیدنی ها را نفیس ثبت می کند.
دوربین که به دست می گیری شاکر تری برای خدایی که هرگز فراموشت نکرد!
دوربین که به دست می گیری ذائقه ات شکوفا می شود و طعم حقیقت بر جانت می نشیند. حقیقتی که سفره ای گسترده و بی دریغ است؛ «متاعا لکم و لانعامکم»
دوربین که به دست می گیری حقیقت رابطه ها را بهتر می فهمی؛ پیوستگی و ناپیوستگی کسانی که به واسطه ذکر، حقیقتاً متصل به یکدیگرند، یا کسانی که کنارهم بودنشان فرار از یکدیگر است. عالَم از پشت دوربین، قیامت است.
دوربین که به دست می گیری به بندگان خوب خدا، بیشتر شباهت داری؛ زیباتری!
