راستی کاشف، نزدیک به چهل بار است....

وَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع‏ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْ شِیعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ کَزُبَرِ الْحَدِیدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا وَ یَکُونُونَ حُکَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا(مشکات الانوار ص79)

گاهی بعضی چیزها  برایت چنان دوست داشتنی هستند  که نمی­دانی با آن چه کار کنی. ممکن است عطر گلی آنقدر برایت مطبوع باشد که همه سینه­ات را از آن عطر پرکنی و دلت نخواهد که دوباره هوا را بیرون بدهی و آرزو کنی که ای کاش گنجایش این سینه بیش از این بود و نفس پر کردنت به ته نمی­رسید و یا حتی می­شد پای آن گل جان می­دادی تا شاید بتوانی به عمق آن دست پیدا کنی. باورکرده­ام که برخی قربان رفتن ها همین صداقت را با خود دارد. و بسیار چیزهای دیگر که همگی اینچنین هستند. حالِ من با این روایت، شبیه همین تمثیل­هاست که ذکر کردم. حالا بماند اینکه به نظر برخی دوستان هر متنی که در به نام سلام می­نوشتم آخرش یک کپی پیست از این حدیث خرج می­کردم. اما توقع ندارم باور کنید که این حدیث برای منی که به شیر دندان شکسته و یال تراشیده و ناخن چیده بیشتر می­مانم چیز دیگری است. این حدیث تبلی السرائر من است، دودِ کفنم.  اگر حالت از ابراز احساساتم به هم خورده، مجبور به خواندن ادامه این متن نیستی. راست می­گویی برو برای خودت یک حدیث مثل این انتخاب کن و باهاش بمیر. قصد و حوصله اینکه بگویم من چنین و چنان هستم را ندارم و در ضمن دل نوشته هم نمی­نویسم یک چیزی هست که گفتنش این شکلی است. پس درست گوش کن! این حدیث برای من در حکم فطرت­یاب عمل می­کند گاهی با آن سر تا پا شرم می­شوم یعنی معلوم می­شود که رگ بابا آدم(ع) در وجودم هست.حضرت حیا(ع) که برای بندگی فقط حیا بود و حیای چشم­های مرطوب و رو به پایینش منشأ معنویتی می­شد که معجزه و عصمت و همه لوازم پیامبری­اش در آن خلاصه بود. این حدیث ذکر نوحه من است بهانه بزرگ ترین غمی که تا به حال سینه­ام تجربه کرده است. همانکه به خاطر آن حتی حق ندارم یک روز کمتر بگو و بخند داشته باشم که اگر غیر این باشد دوستان از خجالتم در می­آیند و شکمم را به طرفة العینی سفره می­کنند. خلاصه که با این حدیث معلوم می­شود رگ بابا نوح در وجودم هست کسی که در محضرش شادی، غم دارد.

 این حدیث زبانم و هر زبانی را باز می­کند. با آن می­توانم هر زبان بسته­ای را به نطق در­آورم. این حدیث را که می­شنوی بگو ببینم چند مرده حلاجی؟ چهل تا؟ رگ ابراهیمی من است این حدیث همان که به هم می­زند و اقرار می­گیرد به توحید به برائت از شرک. این حدیث بهانه آواره شدن من است همان که در جوانی من را راهی خیابان و بیابان و غیر آن می­کرد و الان با همان داغی خواب که باشم می­نشاندم و اگر نشسته باشم می­ایستاندم و اگر ایستاده باشم به راه رفتن وادارم می­کند. رگ موسایی ام با این حدیث می­جنبد چه جنبیدنی!  گزارشی از ترجمه گریه­های نوزادی­ام به دستم نرسیده شاید همین حدیث را به زبان بیچارگی و ترحم برانگیز می­خواندم آن روزها را نمی­دانم اما امروز که عمرم از سی سال گذشته است، وقتی که این حدیث را می­خوانم دوباره متولد می­شوم و و اوست که از زبانم سخن می­گوید اذا قام قائمنا.... رگ عیسوی من با این حدیث جنبیدن می­گیرد.

مرا پر توقع کرده است این حدیث و افقم را بالا برده است به کمتر از توان چهل مرد قانع نیستم دلی که سفارش داده­ام به استحکام پاره­های آهن است و جز استقرار حاکمیت مهدی و بر بلندا نشستن حق نمی­خواهم رگ محمدی(ص) مرا به جنبیدن وا می­دارد این حدیث. وای که این حدیث آیینه فطرت من و توست، همان که معجونی از زلالی انبیاست. و من و تو رسالتی جز تحقق این حدیث نداریم، راستی کاشف نزدیک به چهل بار است که این حدیث را برایت خوانده­ام، اذا قام قائمنا...