بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
حقیقت کلام، اینطور آغاز شد که دو نفرباهم صحبت می کردند؛ دونفری که خیلی هم باهم فرق داشتند؛ یکی خدابود، یکی بنده
یک خدایی که همه چیز دارد، با یک بنده ای که هیچ چیز نداره صحبت کرد
یک مالک با یک مملوک
یک غافر با یک مذنب
یک غنی با یک فقیر
اینجا بود که کلام درست شد.
شکلگیری کلام اتفاق مهمی است؛ همه اتفاقات مهم وقتی به وجود می آیند که یک با اهمیت، یک دارا با یک کم اهمیت و ندار ارتباط برقرار می کند.
اما مشکل همزه ی لمزه، این است که یک کسی که ظاهراً دارا بود با یک ندار صحبت کرد، اما به ادبیات ابلیس نه ادبیات الهی
آن وقت ندار کوچک شمرده شد و تحقیر شد.
ولش کن بگذار از تکلم خدای دارا با بنده ندار بگوییم:
خدا تنهاست یعنی خدا مهربان است؛ اگر گفتی چه جوری؟
ماجرا از همان جایی شروع شد که یک خدایی که همه چیز داشت با یک بنده ای که هیچ نداشت صحبت کرد داشتند صحبت می کردند که یک دفعه ابلیس پرید تو صحبت و گفت: کبوتر با کبوتر،باز با باز....
خدا گفت نه...
وقتی گفت نه، اینطوری که کلام جاری نمیشه...آخه من احدم
خیال بنده راحت شد
خدا گفت: من شریک و کفوی ندارم
بنده، آنقدر خوشحال شد...خوشحال از اینکه خدا احده
چون توی ادبیات ابلیس علی القاعده کبوتر با کبوتر،خدایان با خدایان و بنده ها
با بنده ها صحبت کنند...کسی با خدا که حرف نمی زند...
اینجا بود که بنده فهمید، توحیده که شده رحم
بنده خوشحال و مطمئن گفت: نفهمیدم خدا چون ارحم الراحمین بود، هیچ کس مثل او نشد، یا اینکه چون هیچ کس شبیه او نبود، ارحم الراحمین شداول و دومش را نفهمیدم ولی فهمیدم توحید، یعنی تو چقدر مهربانی!
خلاصه همه قصه ها از جایی شروع شد که یکی که داشت،... نشست با کسی که نداشت صحبت کرد
همه هدایت ها هم از اینجا شروع شد....
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾
الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾
یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾
کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾
الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾
إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾
فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾
