این صدای انقلاب ماست«فزت و رب الکعبه»
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
برادرانم تو را علیه السلام نمی خوانند؛ می گویند علی«کرّم الله وجهه»و بر این منقبت حکایتی نقل می کنند از دورانی که در بطن بنت اسد بودی؛ که از آن زمان هرگز به رسول خدا پشت نکردی و رویت لحظه ای از او برنگشت.
مولای روسپیدان عالم! خدا سلام بر وجه کریمت را کرامت داخل شدن به اسلام و دخول ایمان در قلبها تعریف کرد؛ و از این روست که هر کس روی ترش کند و چهره درهم کشد، توبیخ میشود.
آیین تو انقلاب قلبهاست که هر ضربان و کوبش خالصی، لاجرم جان را به مقصد چهره ات می رساند.
قلبت به انقلاب، همه چهره ات را گرفت؛ و اینچنین شد که چون محاسن سفیدت به خونِ سر خضاب شد، انقلابت به ثمر نشست؛ فزت و رب الکعبه.
این صدای انقلاب خون است؛ امام سینه ها، به بهشتِ زهرا رسید؛ یعنی که قلبی با سیلی از جماعت همراهش تا چهره ای دوید؛ که چهره علی غرق در خون شد!
هر کس انقلاب تو را یاد کند، همه وجودش در قلبی خلاصه می شود؛ قلب که باشد چشمی برای دیدن نمی خواهد که سراسر چشم است؛ دیدن در اینجا دویدن است که در اختلاط و وحدت میان قدم با چشم، دویدن، کار هر دو را می کند. تقلّا می کند، عصایی به دستش می دهند تا نیاز به دیدن را برود؛ طی کند و عصابزند که هر بار عصا زدنش، تپیدن و حیات است. لحظه ای که عصا نزند، نیست؛ مرده است؛ تا کجا باید عصا بزند و برود؟ تا خضاب چهره اش به خون سرخ؛ میدان شهدا.
انقلاب تو، طعم تماشای تو را می دهد که حاضر شدن در معرکه قیام، حاضر شدن بر سفره کریمانه چهره توست. اینبار شیعه انقلابی توست که همچون خون رنگینت منظرت را پر می کند و طعم شنیدن یک فزت و رب الکعبه از زبان روزه دارت، میلها را به سادگی و تواضع، به تعادل و ایمان، به فراوانی و اختیار، به نشاط و بهجت، منقلب می کند.
این طعم نان جو و نمک نیست؛ این طعام انقلاب علی است که به عدالت دولت تعیین می کند و توی دهان این دولت می زند؛ بر دیوار کعبه تکیه می کند؛ آه؛ فزت و رب الکعبه.
اکنون نمایش قلبها بر صفحات چهره ها تماشایی است. و سلام بر وجه کریمت را پاسخی است که صدایش از تصویرِ«وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ*ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ *وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَةٌ * تَرْهَقُها قَتَرَةٌ» شنیده می شود.
طیب الله