سایه ها آیه ها

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

خورشید غروب کرده است. غروب کرده، یعنی هست؛ اما دیده نمی­ شود. و سایه ­های زیبا، نه، بلکه سایه ­هایی که زیبایی را می­ سازند، به هیجان آمده­ اند؛ بزرگ شده­ اند؛ شاید دوبرابر. همه به روی زمین می­­ افتند. سجده می­ کنند. زیبا و با شکوه؛ سایه­ ی کوه، سایه­ ی انسان­ ها، سایه­ ی نخل­ ها، سایه­ ی شتران، سایه­ ی...سایه ­ها همه جا را به تسخیر خود در می آورند دستانشان را به هم می­ دهند، صف می بندند به یکدیگر می­ چسبند و شب می ­شود. شب می­­شوند. شب بزرگ­ترین سایه روی زمین است. آرام، با وقار و البته پر رمز و راز. با طلوع فجر، خورشید آمده است، اما دیده نمی شود. با وقار قدم بر می دارد و پیش می­ آید. طوری می ­آید که آرامش سایه­ ها و صف نمازشان برهم نخورد. با طلوع خورشید، سایه ­­ها یکی یکی از سجاده ­ها بلند می­ شوند. ظهر که شد همه سایه ­ها ایستاده­ اند. محو خورشید؛ در آغوش خورشید. از خورشید دستور می­ گیرند، آماده مأموریت می شوند تا عصر که وقت حساب و کتاب است. وقت جزا، وقت اندازه­ ها. این زمین است و آن خورشید و آنها مخلوقات خدا هستند، با سایه­ هایشان.