بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
تقدیم به پیامبری که حبیب خدا بود و وجودش یعنی رحمتِ حبیب شدن، برای عالمیان.
تقدیم به امیرمؤمنان که برادر رسول خدا بود و او این فضیلت را نداشت تا دیگران نداشته باشند بلکه داشت تا همه داشته باشند!
تقدیم به مادری که پیوسته با هر خطابش امکان برادری را با ولی الهی فراهم می‌آورد که هر جا به هرکسی بگوید «یا ولدی»، امامت در تمثیل نصرت و برادری جلوه می‌کند.
تقدیم به دو برادر؛ که امامِ برادرِ امام، بودند و امامت را در جلوه نیکوی «سیدا شباب اهل الجنة» انعکاس دادند.
تقدیم به برادری که شهادت را، امکان برادری تعریف کرد؛ به خطابِ «یا اخاه ادرک اخاک»!
تقدیم به زینب(س) که زینِ اخ هم بود و نسبت زینت بخشش، امامت را نجات داد.
تقدیم به امامی که در عین حضور، غایب است و با ایجاد برادری میان این هر دو، امکان شکل‌گیری مفهوم زیارت را فراهم کرد؛ که جهان در اشتیاق زیارت و در انتظار برادری است؛ در انتظار برادری است.
