یک گزاره بدیهی!
يكشنبه, ۹ فروردين ۱۳۹۴، ۱۰:۳۵ ب.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
بایگانی
- تیر ۱۴۰۲ (۱)
- خرداد ۱۴۰۲ (۸)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۱)
- بهمن ۱۴۰۱ (۱)
- دی ۱۴۰۱ (۱)
- مهر ۱۴۰۱ (۱)
- آذر ۱۴۰۰ (۷)
- مهر ۱۴۰۰ (۷)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۱)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- فروردين ۱۴۰۰ (۱)
- بهمن ۱۳۹۹ (۲)
- دی ۱۳۹۹ (۱)
- آبان ۱۳۹۹ (۲)
- مهر ۱۳۹۹ (۱۰)
- شهریور ۱۳۹۹ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۹)
- تیر ۱۳۹۹ (۵)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۲)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
- اسفند ۱۳۹۸ (۱)
- دی ۱۳۹۸ (۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۳)
- آبان ۱۳۹۸ (۵)
- مهر ۱۳۹۸ (۲)
- شهریور ۱۳۹۸ (۱)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲)
- تیر ۱۳۹۸ (۲)
- خرداد ۱۳۹۸ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۱۳)
- اسفند ۱۳۹۷ (۲)
- بهمن ۱۳۹۷ (۴)
- مهر ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۳)
- آذر ۱۳۹۶ (۳)
- آبان ۱۳۹۶ (۱)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱)
- تیر ۱۳۹۶ (۱)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۳)
- بهمن ۱۳۹۵ (۲)
- دی ۱۳۹۵ (۴)
- آذر ۱۳۹۵ (۱)
- آبان ۱۳۹۵ (۲)
- مهر ۱۳۹۵ (۴)
- شهریور ۱۳۹۵ (۴)
- مرداد ۱۳۹۵ (۴)
- تیر ۱۳۹۵ (۴)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۴)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۴)
- بهمن ۱۳۹۴ (۳)
- دی ۱۳۹۴ (۳)
- آذر ۱۳۹۴ (۴)
- آبان ۱۳۹۴ (۹)
- مهر ۱۳۹۴ (۶)
- شهریور ۱۳۹۴ (۶)
- مرداد ۱۳۹۴ (۵)
- تیر ۱۳۹۴ (۵)
- خرداد ۱۳۹۴ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۲)
- فروردين ۱۳۹۴ (۲)
- اسفند ۱۳۹۳ (۴)
- بهمن ۱۳۹۳ (۶)
- دی ۱۳۹۳ (۱)
- آذر ۱۳۹۳ (۲)
- مهر ۱۳۹۳ (۱)
- شهریور ۱۳۹۳ (۱)
- تیر ۱۳۹۳ (۲)
- خرداد ۱۳۹۳ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۳)
- فروردين ۱۳۹۳ (۱)
- بهمن ۱۳۹۲ (۴)
- دی ۱۳۹۲ (۲)
- آذر ۱۳۹۲ (۷)
- مهر ۱۳۹۲ (۴)
- شهریور ۱۳۹۲ (۱)
- تیر ۱۳۹۲ (۳)
- خرداد ۱۳۹۲ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۳)
- اسفند ۱۳۹۱ (۳)
- بهمن ۱۳۹۱ (۲)
- دی ۱۳۹۱ (۴)
- آذر ۱۳۹۱ (۴)
- مهر ۱۳۹۱ (۱)
- شهریور ۱۳۹۱ (۱)
- مرداد ۱۳۹۱ (۲)
- تیر ۱۳۹۱ (۴)
- خرداد ۱۳۹۱ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۱ (۳)
- فروردين ۱۳۹۱ (۲)
- اسفند ۱۳۹۰ (۴)
- بهمن ۱۳۹۰ (۳)
- دی ۱۳۹۰ (۴)
- آذر ۱۳۹۰ (۶)
- آبان ۱۳۹۰ (۱۴)
- مهر ۱۳۹۰ (۴)
- شهریور ۱۳۹۰ (۴)
- مرداد ۱۳۹۰ (۵)
- خرداد ۱۳۹۰ (۶)
آخرین مطالب
- ۰۲/۰۴/۰۳صحرای عرفات از نگاه سرکار خانم صادقی
- ۰۲/۰۳/۲۶طولانی ترین کودتای تاریخ
- ۰۲/۰۳/۲۶جریان شناسی در مدینه
- ۰۲/۰۳/۲۴حکایت اعمال عبادی نیابتی
- ۰۲/۰۳/۲۲ایستگاه های مرزی
- ۰۲/۰۳/۲۲مرگ آگاهی
- ۰۲/۰۳/۲۲نرجس خاتون سلام الله علیها
- ۰۲/۰۲/۱۱سوره قلم
پیوندهای روزانه
۱۱ فروردين ۹۴ ، ۱۷:۰۱
Mahin Chavoshi
Mahin Chavoshi
اﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﻋﺎ.
گاهی بدیهیات، آدمی را با واقعیتهایی روبرو میکنند که دوست ندارد ببیندشان، بشنودشان ...
گاهی بدیهیات، آینه نمایش دادن نبودِ بودهایی است که آدمی از دایره بودن کنارشان گذاشته ...
گاهی بدیهیات، یادآور خلأهایی است که آدمی با تصمیم و اختیار خود در قلب و عقلش ایجاد کرده تا نبیند و نشنود ...
... و این بدیهی از همین دسته است!
گاهی بدیهیات، آینه نمایش دادن نبودِ بودهایی است که آدمی از دایره بودن کنارشان گذاشته ...
گاهی بدیهیات، یادآور خلأهایی است که آدمی با تصمیم و اختیار خود در قلب و عقلش ایجاد کرده تا نبیند و نشنود ...
... و این بدیهی از همین دسته است!
انشالله سرخ بودن انگشتر یاران علی هم از بدیهیات است.
۱۷ تیر ۹۴ ، ۰۶:۱۵
بی نشان...به مناسبت شهادت حضرت علی ع
بی نشان...به مناسبت شهادت حضرت علی ع
اهدناالصراط المستقیم
کج رفته ام و گم کرده راهم...
آیا در این حوالی کسی هست که مرا از قعر این کابوس دحشت انگیز و وهم آلود بیدار کند و دستان خسته ام را به دستانی بسپارد که بودنم را خواسته است ؛ اما نه در این حال!
آری دستانم خسته است از دستانی که در ابتدای هر مسیری آن ها را به سویی کشیدند و پاهایام را به مقصدی نا معلوم دواندند...
هر بار که به سمتی کشیده شدم نفس نفس زنان در میانه ی راه خود را بیشتر گم کردم و راه را ناپیداتر!
تشنه بودم ولی سقایی نبود که مرا به جرعه ای آب سیراب کند...
خسته تر از خسته، بودنم را در میان هجوم راه های تیره وتار و نبودنم را در راهی روشن فریاد می زدم...
اما...اما او خواسته بود بودن وماندنم را برای خودش... محبوبی که نمی یافتمش...!
چشمانم جز سیاهی چیزی نمی دید...نمی دانستم غرق در ظلمتی بی انتها شده بودم یا که نور را گم کرده بودم...
سرگشتگی و پریشانی در درونم موج می زد و هرلحظه راه را برایم دورتر و دست نایافتنی تر می کرد؛
قلبم شکست...امیدم ناامید شد...از این همه سختی راه، گذر عمر و بی حاصلی..!
.
.
.
قطره ای چکید...مژه گانم تر شد...زمین بی حاصلم جان گرفت و حیاتی دوباره یافت،
دستی آمد و دستانم را به دستان تو سپرد...
آن چنان مرا در آغوشت فشردی که تمام خستگی ها، نا امیدی ها، تلخی ها و نرسیدن هایم را به رسیدن مبدل کردی...
به چشمانم خیره گشتی ...نگاه نافذت به قدری پدرانه بود که تمام وجود مرا در برگرفت و قلبم را با خود پیوند داد...جوانه ای زد و مرا دوستدار و دل باخته ی تو گردانید...
.
.
.
آری ؛ تو همانی هستی که تا به مقصد رسیدنم رهایم نخواهی کرد...که تو خود مقصود منی...
تو همان صراطی هستی که مستقیم بودنت را او در گوشم زمزمه کرد...همان که مرا به تو رساند...