حجاب و عفاف و پنج زاویه راهبردی در قالبی ادبی، از سوره مبارکه نور

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

پرنده­ ها که آشیانه انتخاب می­ کنند، نگاه می کنند به دور و اطراف، با یک جایی بیشتر ارتباط می­گیرند، آنجا جایی است که بیشتر احساس امنیت کنند. پرنده ها با این کارشان امنیت را به بروز می رسانند...

هر کسی بخواهد یک محیط امن را ترسیم کند، جایی را نشان می دهد که پرنده لانه ای ساخته باشد. باید خیلی توانسته باشد، القاء امنیت کند، کسی که پرنده ها روی دست یا شانه اش بنشینند.

به جایی که القاء امنیت می­کند، آیه گفته می­شود.

نحوه پوشش مؤمنین القاء امنیت می­ کند...پس آیه است.

کسی که حجاب دارد، انگار کسی باشد که به آیه ای آویخته است فردی است با تکیه گاهش...

حجاب بارز می­کند که امنیت هست...پناهگاهی که هر مرد و زنی و هر موجودی به آن نیاز دارد.

*****

مشهور شده که آدم ها نباید رو دربایستی داشته باشند...می­ گویند اصلا تعارف داشتن خوب نیست؛ می­ گویند آدم باید رک باشد. کاری ندارم به اینکه رودربایستی و تعارفِ بد هم داریم...ولی همین تعارف هاست که بخش مهمی از آداب را می سازد. آداب داشتن چیز خوبی است.

آداب داشتن، یعنی همه کارهایت را بر اساس قاعده هایی معقول و زیبا انجام بدهی. میل داشتن یا نداشتن، رفتن و آمدن، دیدن و ندیدن، گفتن و نگفتن و همه کارهایی که معقول هستند و هر انسانی طبیعتاً در روابطش انجام می دهد را، زیبا انجام بدهی!

چیزی هم که نقش این زیباسازی را به عهده دارد، یک مدل کنترل و مدیریت است که اسم دیگرش حیاست! اسم دیگرش تقواست.

در جامعه کسانی هستند که تا باشند، کلمات آراسته تر می شوند؛ رفتارها کنترل شده ­تر می شود؛ می گویند بچه آمده است، مناسب تر حرف بزن تا تأثیر بدی بر او نداشته باشد، بزرگتر است طوری بگو، که احترامش حفظ شود؛ یا اینکه خانم است؛ همین...فقط احترام... بدون هیچ توضیح بیشتری...

****

خیلی زشت است که پدرت را به خاطر پول دوست داشته باشی! رفتارهایی هست که می توانند این القاء را داشته باشند.

خیلی زشت است که به دوستانت به چشم ابزار و وسیله خدمت به خودت نگاه کنی! غفلت­ هایی هست که می تواند این القاء را داشته باشد!

در کل نگاه کاسبکارانه خوب نیست؛ به خصوص وقتی عینک ثابت چشم ها بشود....چون تو با این عینک انسان­ها را انسان نمی بینی...آنها تبدیل به وسیله سودجویی تو می­شوند.

مرد و زن انسان هستند؛ عینکی که آنها را جسد ببیند...عینک مناسبی نیست...

پوشش مناسب انسان را از اینکه جسد دیده شود، حفظ می کند...انگار که پوشش توانسته باشد تو را با انسان روبرو کند...فارغ از اینکه مرد باشد یا زن...

با همین منطق، ملاقات با آدم­های با تقوا، ملاقات با دین است؛ تو اصلا خودِ آنها را نمی ­بینی؛ فقط به یاد خدا می افتی. خدایی که در قلب ها بزرگ است و بزرگی او در قلب، عینک کرامت به انسان می بخشد.

****

 

در زندگی آدم ها چیزهایی وجود دارند که آنها به آن افتخار می کنند.

نسبت داشتن یا دوستی کردن با بعضی­ها افتخار است!    

تعلق داشتن به بعضی جاها افتخار است!

شناخته شدن به بعضی خصلت­ها و خصوصیت­ها مایه سربلندی است!

نصب بعضی پرچم ­ها مایه مباهات است!

ایمان داشتن به خدا افتخار است!

در حکومت خدا هیچ کس بنده کسی دیگر نیست!

حکومت خدا پرچمی دارد افراشته بر قامت مؤمنان!

 

****

هیچ کسی رفتار کودکانه بزرگ­ترها را دوست ندارد؛ رفتار کودکانه برای کودکان مناسب و بلکه شیرین است ولی همان رفتار برای یک بزرگتر، مشمئز کننده است.

هیچ کسی لحن زنانه را برای مردان نمی­ پسندد؛ لحن زنانه برای یک مرد، مشمئز کننده است...

انحراف از رفتار یا لحن می ­تواند به انحراف از پاکی و فطرت منجر شود...

چون رفتار یا لحن نا متناسب می تواند زن بودن را از زن و مرد بودن را از مرد بگیرد؛ و این انحراف از پاکی است...

برای پاک بودن باید همانی باشی که باید باشی.