برای امشب
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
برادرانم تو را علیه السلام نمی خوانند؛ می گویند علی«کرّم الله وجهه»و بر این منقبت حکایتی نقل میکنند از دورانی که در بطن بنت اسد بودی؛ که از آن زمان هرگز به رسول خدا پشت نکردی و رویت لحظه ای از او برنگشت.
مولای روسپیدان عالم!خدا سلام بر وجه کریمت را کرامت داخل شدن به اسلام و دخول ایمان در قلبها تعریف کرد؛ و از این روست که هر کس روی ترش کند و چهره درهم کشد، توبیخ میشود که قلبش انقلابی نیست.
سلام به تو، داخل شدن در اسلام است؛ داخل شدن درانقلاب قلبهایی که هر ضربان و کوبش خالصشان، لاجرم جان را به مقصد چهره می –رسانند که روی انقلابیون تو، همواره گلگون و گشوده است.
سلام بر تو و بر انقلاب قلبت، که همه چهره ات را گرفت؛ و چون محاسن سفیدت به خونِ سر خضاب گردید، انقلابت به ثمر نشست؛ فزت و رب الکعبه.
این صدای انقلاب خون است؛ امام سینه ها، به بهشتِ زهرا رسید؛ یعنی که چهره علی غرق در خون شد، و این سیل خون، جماعت مؤمنینی هستند، که به کمترین اشاره امیرشان، تا میدان چهره اش دویده اند.
انقلابی ترین کلام، سلام بر تو است؛ شنیدنی که نه دیدنی است که نه، دویدنی است! که در اختلاط و وحدت میان قدم با سمع و بصر، دویدن، کار هر دو را می کند. تقلّا می کند، عصا به دست، نیاز به دیدن و شنیدن را میرود؛ طی میکند؛ هر عصایی که می زند، تپیدن و حیات است.سلام است؛ لحظه ای که عصا نزند، نیست؛ عصا می زند و بازهم عصا میزند، تا....تا خضاب چهره، به خون سرخ؛ میدان شهدا.
و این بار شیعه انقلابی توست که همچون خون رنگینت منظر را پر می کند و عطش شنیدن یک فزت و رب الکعبه از زبان روزه دارت، میلش را به سادگی و تواضع، به تعادل و ایمان، به فراوانی و اختیار، به نشاط و بهجت، منقلب می کند.
سلام به تو طعام شیعه است؛ طعمی دارد شبیه نان جو و نمک؛ که این لقمه های سفره ساده انقلابِ علی است؛ که به عدالت دولت تعیین می کند و توی دهان این دولت می زند؛ بر دیوار کعبه تکیه می کند؛ آه؛ فزت و رب الکعبه.
اکنون نمایش قلبها بر صفحات چهره ها تماشایی است. و تشیعِ سلام بر وجه کریمت را پاسخی است که صدایش از سیمایِ«وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ*ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ» شنیده می شود.
