نسبت یقین با تشییع جنازه با دیدارهای معمول مااز یکدیگر ...

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

می گفت: علمتان را تبدیل به جهل نکنید. مومن علم را تبدیل به جهل نمی کند و یقین را به شک نمی‌کشاند. حضرت امیر(ع) می‌فرماید علم را جهل نکنید. هر چقدر علم دارید همانقدر عمل کنید. هرچه را می‌دانید خوب است به جا بیاورید، نپرسید. وقتی تکرار شد، علمتان تبدیل به جهل می‌شود. آن وقت به خیال اینکه جاهل هستید می‌گویید ما هیچ چیز نمی‌فهمیم. بعد کم کم در چیزهایی هم که یقین دارید شک می‌کنید. تا به حال با مومنین نماز جماعت می‌خواندید و لذت می‌بردید یا تشییع جنازه می‌رفتید و سبک می‌شدید. حال شک می‌کنید. در صورتی که اگر کسی درست تشییع جنازه کند، اگر آن جنازه قوی باشد، اگر امام(ع) و پیغمبر(ص) باشند ما را با خود می‌برند.
او رفیقم بود یا دوستم بود یا مولایم بود، صفت خوبی داشت، من را کشید تا قبرستان با خود برد. من هم همراه میّت از این دنیا کنده شدم. میّت به من چیزی داد، از من چیزی نگرفت. اگر امام و یا پیغمبر(ص) باشد که ده قدم تشییع آنان انسان را اهل آخرت می‌کند و دیگر از قبرستان به دنیا بر نمی‌گردد.

اگر صورتاً هم زنده باشد در اصل مرده است. جنازه‌های خوبی را که رو به خدا می‌روند، تشییع کنیم. این که شما به اینجا می‌آیید تشییع است. هر وقت می‌روید از شخصی دیدن کنید، تشییع اوست. اگر درست تشییع کنید یک بار بس است. سلمان تشییع جنازه می کرد. اباذر تشییع جنازه می‌کرد. بلکه بعضی اوقات ائمه(ع) هم تشییع جنازه می‌کردند. مومنین همدیگر را تشییع می‌کنند. بدن‌هایشان جنازه است. این روح‌شان است که زنده است و با خداست. روح مال عالم امر است، مال خداست. جسم برای عالم خلق است، برای دنیاست. نان می‌خورد، آب می‌خورد. سؤال دارد عدالت دارد.