متنی زیبا از سرکار خانم ادیب: مرثیه ای برای جناب بعوضۀ(پشه)

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

متن زیبای زیر را سرکار خانم ادیب نوشته اند؛ حدیث نفس است و دلالت بر طهارت و سطح حساس تقوای ایشان دارد:

گفته بودند که خدا سمیع است، بصیر است، می¬شنود و می¬بیند، اما بارها از کنارش گذشتیم و فکر کردیم که فهمیده-ایم.
دیشب می¬خواستم بخوابم که دوباره صدای آواز پشه¬¬ای بلند شد.
چند وقت بود که پشه¬ها را نمی¬کشتم بلکه زبان خواهش و تمنای آدم را بفهمند و بی خیال ما بشوند و احتمالا رفاقتی حاصل کنند. اما فایده نکرده بود. گفتم اینبار که بیایند و اذیت کنند دیگر حجت تمام است میزنم محکم تا تکلیفشان روشن بشود.
می¬خواستم بخوابم که باز آواز پشه بلند شد، یاد حرف استاد افتادم که گفته بودند حیوانات هم نطق دارند، فهم دارند، حرف تو را می¬شنوند، اما اگر میخواهی به تو آسیب نزند باید آن ماموریت الهی را که برایش مامور شده¬اند خنثی کنی. باید با عالم بالا رابطه ات درست بشود.
گفتم یکبار دیگر امتحان می¬کنم. از خدا کمک خواستم و با صدای بلند گفتم پشه جان، خدا بهت خیر بدهد. بیاو و یکبار رحمی کن، بگذار نه من تو را بکشم و نه تو مرا نیش بزنی، برو و بی خیال من شو. انشا الله به روحت صلوات.
... صبح شده بود، نماز را که خواندم و همچنان خواب آلوده به اتاق برگشتم، پشه لاغری را دیدم که گوشه ای به دیوار ایستاده بود. در لحظه یادم افتاد به قرارهای قبلی که این چند وقته با خود گفته بودم اگر  پشه¬ای بیاد و اذیت کنه، محکم میزنم...
در یک آن زدم رویش و او هم بی هیچ مقاومتی سقوط کرد. از بالا به پایین افتاد، آرام و بی صدا...

یکمرتبه یاد دعا و قرار دیشب افتادم، بگذار نه من تو را بکشم و نه تو مرا نیش بزنی!
آخ این همان پشه بود، بدون هیچ اذیتی لاغر و ساکت همینجا تا صبح نشسته بود. یعنی خدا دعای مرا شنیده و مستجاب کرده بود. عجب... چکار باید میکردم؟ پشه جان بلند شو، چرا مردی؟ من یادم نبود که دیشب دعا کردم و اینقدر امید نداشتم که کسی دعای مرا بشنود.
کجا افتادی؟ حالا چکار باید میکردم؟