متنی از سرکار خانم چاوشی
سوگند به آسمان و اختر شب گرد. و تو چه میدانی که علی کیست؟ علی آن اسد الله غالب که در محراب میایستد به نماز و باکی ندارد، علی آن شیر بیشه ی تقدیر که در جای پیامبر میآرمد که شنیده است "و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله". انسان زبون هوا بر میداردش گاهی خیال میکند رجلی شده است خیال میکند...و خودش را با علی و خاندانش جمع میزند و نمیداند که "همه عالم یه طرف، مهدی زهرا یه طرف" و شعر میبافد، خیال می لافد حواسش نیست "حافظ" دارد قادر را خوب نمیفهمد تا خوب در قبرش کنند و آنگاه که آبرویش را نریخته میبیند بی اختیار میگوید "یا من یسمی بالغفور الرحیم، یا من یسمی بالغفور الرحیم" آن وقت بیچاره میشود، مضطر میشود، گهی بر درد بی درمان بخندم، گهی بر حال بی سامان بگریم و آنگاه که ناصری نمی یابد دلش را میفرستد سوی پنجره فولاد میگوید ای آقای رئوف تو را به جوادت سوگند که ضامن ما هم بشو آن والامقام آن رب سبحانه و تعالی که رحمت را بر خود نوشته است ما را هم داخل بندگانش کند و ببخشد قفل را با خیالت محکم میزنی و میگویی:"بسم الله الرحمن الرحیم" و آن وقت است که باید سرت را پایین بیندازی بعد از آنکه یک نگاه از روی شرم و برای شکر به آسمان انداختی و مشغول کار خودت شوی ولی باید گفت این سوال در پس پستوی ذهن در رفت و آمد است که"مهدی فاطمه کی میآید"
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
مهین سادات چاوشی جلفایی